Ο αναγνώστης του βιβλίου εντυπωσιάζεται από την ειλικρίνεια με την οποία η συγγραφέας περιγράφει τις εμπειρίες της από τους φόβους που βίωνε. Τον εντυπωσιάζει, επίσης, και η ευγνωμοσύνη που εκφράζει στον Δάσκαλο Δημήτρη Κακαλίδη που τη βοήθησε να πορευθεί προς την αφοβία. Ο λόγος της είναι απλός και σαφής. Το ύφος του δεν επηρεάζεται από τα επιστημονικά δεδομένα που παραθέτει, όταν τα διασταυρώνει με τη διδασκαλία του Δ. Κακαλίδη. Περιγράφει τις προσπάθειές της να "νικήσει" το φόβο, που επί τρία χρόνια είχε γίνει καθημερινό πρόβλημα της ζωής της. Το πρόβλημά της μειώθηκε ουσιαστικά μετά τους πρώτους πέντε μήνες από τη μέρα που γνώρισε τον Δ. Κακαλίδη και έλαβε τη βοήθειά του. Η εργασία της συγγραφέως είναι ένα παράδειγμα που μπορεί να βοηθήσει όσους βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις φόβων και φοβιών. Τα θετικά αποτελέσματα που βίωνε την έκαναν να αναζητήσει το δρόμο της πνευματικότητας και έτσι να συνεχίσει την πορεία προς την αφοβία. Είχε πλέον πεισθεί ότι αυτή είναι η μόνη οδός που λυτρώνει τον άνθρωπο από τις καθημερινές δοκιμασίες και τον οδηγεί στο φως, στην αγάπη, στην ελευθερία.