[...] Το Πρώτο Μέρος της έρευνας, μακριά από το να λειτουργεί στο πλαίσιο μια "απομονωτικής σημειωτικής", οδηγείται σταθερά προς μια "συνδυαστική σημειωτική", μέσω της μελέτης παρακειμενικών στοιχείων όπως τα μότο, οι αφιερώσεις, οι υποσημειώσεις, ενώ το Δεύτερο Μέρος διευρύνει ακόμη περισσότερο την εμβέλεια του ερμηνευτικού σχήματος (για το οποίο η αρχική ιδέα δόθηκε από τις θέσεις των Chatman και Rimmon-Kennan για την παρουσία του αφηγητή μέσα στο κείμενο), αφού ανοίγεται στους (κάποτε επικίνδυνα) αχανείς χώρους της Διακειμενικότητας. [...] [...] Ως στόχος, και, ελπίζω, προϊόν της παρούσας δίπτυχης έρευνας, το Σχόλιο του συγγραφέα Τάσου Αθανασιάδη (το έργο του οποίου προτιμήθηκε ως κατάλληλο πεδίο εφαρμογής του θεωρητικού σχήματος), θεωρώ πως αναδεικνύει ευκρινώς τόσο με ποιες μορφές όσο και σε ποιες "θέσεις" είναι δυνατόν να εμφανίζεται η αφηρημένη σκέψη, ο στοχασμός, σε ένα μυθιστόρημα, καλύπτοντας αρκετές από τις πιθανές περιπτώσεις. Άρα, ως προς την Θεωρία της Λογοτεχνίας, η εργασία αυτή, εμφανώς αφορά και στους τρεις φορείς του επικοινωνιακού μοντέλου και επομένως: και στην Ρητορική Κειμενολογία (συγγραφέας - προθεσιακή λειτουργία) και στην Σημειωτική (αναγνώστης - επενεργητική λειτουργία) και εντάσσεται κυρίως στο ερευνητικό πεδίο της Γενετικής Κριτικής και της Γενετικής Ερμηνευτικής. [...] Σταυρούλα Γ. Τσούπρου Άνοιξη 2009