Το πρόβλημα της συμπροσευχής με τους αιρετικούς απασχολεί σοβαρά τις τελευταίες δεκαετίες το ορθόδοξο πλήρωμα, διότι έχουν πληθυνθεί οι παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι με αναμφισβήτητη σαφήνεια καταδικάζουν τις συμπροσευχές. Η πράξη της Εκκλησίας επί μακρά σειρά αιώνων εσέβετο και ετηρούσε την ιεροκανονική τάξη. Ακόμη και η πρωτοστατούσα τώρα στις συμπροσευχές και κακόν παράδειγμα δίδουσα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως δεν τόλμησε επισήμως να υποστηρίξει την κατάργηση των Ιερών κανόνων, μολονότι μεμονωμένες φωνές ισχυρών εκπροσώπων της θεωρούν αναχρονιστική την εφαρμογή τους. Δυστυχώς η άνευ σοβαρών εμποδίων πρόοδος του συγκρητιστικού Οικουμενισμού και η συνακόλουθη άμβλυνση της ορθοδόξου ευαισθησίας επί δεκαετίες, λόγω αφωνίας και απραξίας των εντεταλμένων να φρουρούν και να φυλάττουν αυτά που παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες, συνετέλεσαν στην ενθάρρυνση των Οικουμενιστών να οργανώννουν "εβδομάδες συμπροσευχής" με συμμετοχή κληρικών και καθηγητών Θεολογικών Σχολών, να λαμβάνουν μέρος αδεώς στις ακολουθίες των ετεροδόξων, μερικοί δε και να ξεπερνούν την "κόκκινη γραμμή", που θέτουν ορισμένοι ως έσχατο όριο ανοχής, και να μετέχουν της ατέλεστης και αχαρίτωτης "Θείας Ευχαριστίας" των ετεροδόξων "αζυμίται γινόμενοι". [...] (από τον πρόλογο του πρωτ. Θεόδωρου Ζήση)