Το ποιητικό και πεζογραφικό έργο της Ντίνας Παγιάση-Κατσούρη διέπεται από συνέπεια και ενότητα, ιδεολογική, θεματική, κάποτε και τεχνοτροπική. Ιδεολογικά, είναι ανθρωπιστικό· θεματικά, είναι κυπροκεντρικό και, κατά δεύτερο λόγο, διεθνιστικό (το δείχνουν και οι μεταφραστικές της επιλογές στις δύο συλλογές διηγημάτων από αναπτυσσόμενες χώρες)· τεχνοτροπικά, εκφράζει όψεις του μεταπολεμικού λυρικού ρεαλισμού. H εκφορά του ποιητικού λόγου έχει αμεσότητα, ευκρίνεια και δύναμη. Στα διηγήματα διακρίνεται άνεση στην ανέλιξη της πλοκής και στη σύμπλεξη του παρόντος της "ιστορίας" με το υλικό των συχνών συνειρμικών αναδρομών και με το πέρασμα από τη συγχρονία σε διαχρονία. Γενικά, παρά την ανάδυση του (πληγωμένου, τρυφερού ή και παθιασμένου) λυρισμού ή και ερωτισμού, από το λογοτεχνικό αυτό σύνολο δεν απουσιάζουν η λεπτή είτε έκδηλη ειρωνεία, η σάτιρα και ο σαρκασμός, σποραδικά και το χιούμορ.