Μια μέρα του Σεπτεμβρίου, το 1981, συνομιλώντας με τον Πρόεδρο Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον ερώτησα αν θα δεχόταν να μου δώσει μία συνέντευξη χωρίς να του έχω υποβάλει από πριν τα ερωτήματά μου γραπτώς, μια συνέντευξη - αυθόρμητη και απροσχεδίαστη μάλλον συνομιλία, σαν τόσες και τόσες που τα τελευταία εκείνα χρόνια είχαμε πραγματοποιήσει. Στην προϋπόθεση της απροσχεδίαστης συνομιλίας μας πρόσθεσα και μιαν άλλη, συμπληρωματική: πως η συνέντευξη αυτή δεν θα δημοσιευόταν παρά πολύ μετά από την εκδημία του από τον κόσμο αυτό. Δέχτηκε πρόθυμα και καλόβολα. Για μέρες κατόπι, συλλογιζόμουνα τα ερωτήματα που θα του έθετα. Φανταζόμουνα τι θα ήθελε ένας άνθρωπος με την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Τσάτσου να ανακοινώσει στους άλλους, όταν πια θα είχε παραδοθεί στον θάνατο. Για ποια δικά του θέματα να τους μιλήσει και ποιους στοχασμούς και κρίσεις να τους ανακοινώσει, όταν μάλιστα αυτοί οι "άλλοι" είναι οι Έλληνες κι εκείνος που θα τους μιλούσε, με μια φωνή που θα διαπερνούσε την σκοτεινή σιωπή του τάφου, υπήρξε ο υποδειγματικός τους Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ακόμη, πώς θα μπορούσα, εγώ πλέον, να του θέσω ερωτήματα κρίσιμα, μέσα όμως στα όρια της φιλικής διακριτικότητας και μαζί της εμπιστοσύνης που σεβόμασταν στην πολύχρονη, καθημερινή μας επαφή, συνεργασία, κοινωνία. [...] Το κείμενο της μυστικής εκείνης συνέντευξης δημοσιεύεται χωρίς καμιάν απολύτως περικοπή. Έγιναν μόνο κάποιες επουσιώδεις γλωσσικές διορθώσεις που ο αείμνηστος Πρόεδρος, με το μεράκι της γλώσσας που τον εψύχωνε, επέφερε πάντοτε στα κείμενά του, ιδίως όταν αυτά γεννιούνταν από λόγο προφορικό, αυτοσχεδιαστικό. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)