[...] Όμως δεν έπαψα ούτε και τότε να γράφω, μόνο τώρα έγραφα για τον εαυτό μου σκέψεις, στοχασμούς, απορίες, προβλήματα τεχνικής, συγκρίσεις, παρομοιώσεις, θεωρίες περί τέχνης, εκθέσεις, μουσεία, βιβλία, ταξίδια. Σ' αυτή την προσπάθεια διανοητικής αμεροληψίας κυριαρχούσαν οι παραβολές ανάμεσα σε διαφόρους πολιτισμούς δυτικού-ανατολικού, βορρά-νότου, αρχαϊκού-παρακμής. Σ' αυτόν τον κυκεώνα των νέων γνώσεων με οδηγούσε ένας μίτος της Αριάδνης: πορευόμουν απάνω στα ίχνη της ελληνικότητας. Αυτός ήταν ο σκοπός και το τέρμα και ο στόχος για τα βέλη της φαρέτρας μου. Ακόμη μια παρατήρηση: Τα κείμενα αυτά έχουν γραφεί σε διάστημα μιας πεντηκονταετίας και για διαφορετικούς σκοπούς: Ο παρών τόμος έχει ως κεντρικό θέμα την Ελλάδα. Ο δεύτερος την τέχνη. Ο τρίτος είναι για μένα εκείνος που με ενδιαφέρει περισσότερο. Δεν έχει θέμα. Μιλάει με το στόμα της αυθόρμητης έμπνευσης και του κεφιού της στιγμής. Δεν ακολουθεί ούτε σχέδια ούτε λογική αλλά τους ασυνείδητους και ασυνάρτητους συνειρμούς μιας ταυτόχρονης συνισταμένης από παραστάσεις, αισθήσεις και συναισθήματα: ένα καπρίτσιο. [...] (από την Σημείωση του συγγραφέα)