Μετά την έκδοση μιας οριστικής δικαστικής απόφασης ακολουθούν, σε πολλές περιπτώσεις, παράπονα του Δικηγόρου του διαδίκου που νίκησε, σχετικά με το μικρό ποσό της δικαστικής δαπάνης που του επιδικάσθηκε. Το περίεργο είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, παράπονα για τη μεγάλη δικαστική δαπάνη που επιδικάσθηκε στον νικητή αντίδικο έχει και ο Δικηγόρος του διαδίκου που νικήθηκε. Εννέα στις δέκα περιπτώσεις η.... γκρίνια είναι άδικη αφού υπαίτιος είναι ο ίδιος ο παραπονούμενος Δικηγόρος και εξηγούμαι γιατί. Όλη η ενεργητικότητα του Δικηγόρου αναλώθηκε στη συγκέντρωση των αποδεικτικών μέσων που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ευνοϊκή έκβαση της δίκης, υπέρ των απόψεων του. Βυθίστηκε σε τόμους σκονισμένων νομικών περιοδικών κυνηγώντας την ευνοϊκή, [για τις θέσεις του], νομολογιακή λύση/λύτρωση, έγραψε σελίδες επί σελίδων προτάσεις αγωνιώντας μήπως κάποιο ολίσθημα του μάρτυρά του στο ακροατήριο καταστρέψει την όλη προσπάθεια και κουρασμένος πια έκλεισε τις προτάσεις με την κλασική φράση και να καταδικασθεί ο αντίδικος στη δικαστική μου δαπάνη. Ένα μείγμα άγνοιας, κόπωσης [σωματικής και ψυχικής], σε συνδυασμό με το αίσθημα λύτρωσης που πλημμυρίζει το Δικηγόρο την ώρα που "κλείνει" τις προτάσεις του [που πρέπει να καταθέσει το πρωί της επόμενης ημέρας] είναι οι παράγοντες που τον ωθούν να εμφανίσει στο Δικαστήριο, με τρόπο τηλεγραφικό και αποδυναμωμένο νομοθετικά, νομολογιακά και αποδεικτικά, το τελευταίο αίτημα του που αφορά το ύψος της δικαστικής δαπάνης που πρέπει να επιδικασθεί στον εντολέα - πελάτη του. Η δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργείται με την εκτόξευση κατηγοριών για έλλειψη επαφής του δικάσαντος με την πραγματικότητα ή για ευνοϊκή μεταχείριση της άλλης πλευράς, κλπ μπορεί ν' αποφευχθεί εάν το σχετικό αίτημα προβληθεί με τρόπο που προβλέπει ο Κ.Πολ.Δ και στηρίζει η νομολογία του ΑΠ. Σε αυτήν την περίπτωση και ο Δικαστής θα βοηθηθεί στον ακριβή υπολογισμό της δαπάνης που πρέπει να επιδικάσει στον διάδικο που νίκησε, αλλά και ο Δικηγόρος του διαδίκου, στην περίπτωση που θεωρήσει ότι αδικήθηκε, θα έχει έναν ακόμη λόγο εφέσεως. Μετά από 30 χρόνια ενεργού δικηγορίας θεωρώ σκόπιμο και χρήσιμο, για τις επόμενες γενεές Δικηγόρων, να θίξω το θέμα αυτό ώστε να παύσει να είναι μόνιμη πηγή παραπόνων. Ταυτόχρονα, πιστεύω να λειτουργήσει σαν ερέθισμα προς Δικηγόρους και Δικαστές, αφού το θέμα καλύπτεται επαρκώς από την υπάρχουσα νομοθεσία και νομολογία και εναπόκειται στους Δικηγόρους να το προβάλουν ορθά και στους Δικαστές να του δώσουν τη βαρύτητα που του αρμόζει. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)