[...] Το βιβλίο αυτό αποτελεί την κορύφωση όλου του έργου, ερμηνεύει ποιητικά την μεγάλη "μυστικιστική εμπειρία" του και εκφράζει το αιώνιο σημείο του ανθρώπου που είναι η μίξη οργανικά του "επιθυμητή θεού" -γι' αυτόν, της δίψας αιωνιότητας- με τον "επιθυμητό θεό" που είναι η ομορφιά. Συνιστά, λοιπόν, το συμπέρασμα μιας ποιητικής δημιουργίας από τις πιο υψηλές, όπου το έργο τέχνης ως επίτευγμα ομορφιάς σε κατάσταση έκστασης, έρχεται να υψωθεί ως αντίλογος του θανάτου και να φράξει το χάος του μηδενός. Η λέξη "θεός" στο βιβλίο αυτό -που συντέθηκε με άξονα τα πρώτα 29 ποιήματα και με όσα άλλα δημοσιεύτηκαν κατόπιν ή βρέθηκαν στα κατάλοιπα του ποιητή- δεν λειτουργεί εδώ θρησκευτικά. Λειτουργεί συμβολικά, γλωσσικά, ως σημείο, όχι ως αναφορά στο υπέρτατο Ον, στο Πρόσωπο. Και βέβαια, στον ανέκδοτο πρόλογο που είχε ετοιμάσει ο ποιητής για το βιβλίο αυτό με τον τίτλο "Οδός πίστης", η λέξη "θεός" ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια στο Μογκέρ, επομένως ως χριστιανικός θεός. [...] (από την εισαγωγή του Κώστα Τσιρόπουλου)