Ο Νίκος Παππάς ήταν ένας από τους πρωτεργάτες στο Κίνημα του Ναυτικού το οποίο εκδηλώθηκε τον Μάιο του 1973 και αποτέλεσε τη σημαντικότερη αντίσταση κατά της χούντας ως τότε. Το Κίνημα οργανώθηκε με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας και συμμετείχαν εκτός από αξιωματικούς του Πολεμικού ναυτικού και αξιωματικοί από την Αεροπορία και τον στρατό. Ο Νίκος Παππάς ήταν κυβερνήτης στο αντιτορπιλικό "Βέλος" και ενώ το κίνημα είχε ήδη προδοθεί, αποφάσισε να αποχωρήσει από την άσκηση του ΝΑΤΟ στην οποία συμμετείχε και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ιταλία, καταφέροντας μεγάλο πλήγμα στη χούντα, ανανεώνοντας την αντίσταση και δημιουργώντας αίσθηση στο εξωτερικό κάνοντας την ανταρσία του Βέλους, πρωτοσέλιδο από την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία. Ο Νίκος Παππάς έγραψε τη δική του σελίδα στην Ιστορία, διετέλεσε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, υπουργός, τιμήθηκε από την επίσημη Πολιτεία, την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κύμη αλλά και από τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντά της. Από τη Μυτιλήνη μέχρι την Πάτρα και από την Κω μέχρι τα Γρεβενά. "Τον ακολούθησα γιατί από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα ένιωσα σιγουριά δίπλα του. Γιατί πάντοτε έλεγε αυτό που εννοούσε και καταλάβαινε αυτό που εννοούσα... Γιατί, παρά τον... συγγενή πρωτογονισμό στη συμπεριφορά και στις εκφράσεις του, ποτέ δεν με πρόσβαλε. Γιατί με μάθαινε να διοικώ διοικούμενος και να διοικούμαι διοικώντας. Γιατί με εμπιστευόταν στα 20 μου χρόνια και μου άφηνε τα περιθώρια να είμαι εγώ. Γιατί στην προοπτική της φυγής του αισθάνθηκα ανασφαλής και απροστάτευτος. Γιατί στην προοπτική της φυγής του αισθάνθηκα υποχρεωμένος να είμαι δίπλα του και να τον προστατεύω. Γιατί μ' έκανε να πιστεύω, στα εικοσιδύο μου χρόνια, ότι το μπορούσα..."