Στον κόσμο των πολιτικών προσφύγων διασταυρώνεται ο ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος με την ευρωπαϊκή εμπειρία του "υπαρκτού σοσιαλισμού": ένας κόσμος παντελώς άγνωστος, μακρινός και κρυμμένος πίσω από το ψυχροπολεμικό "παραπέτασμα".Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα που έγραψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες αλλά και εκείνα που μιλούν γι' αυτούς ξετυλίγουν μπροστά μας ένα εξαιρετικά ζωηρό λογοτεχνικό, πολιτικό και ανθρώπινο τοπίο.Το βιβλίο μελετά τα έργα των πολιτικών προσφύγων με βάση τις έννοιες του τραύματος και της μνήμης: έννοιες που μπορούν να φωτίσουν και την αντίστοιχη λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα με νέο φως. Στο επιλογικό κεφάλαιο εξετάζεται συνδυαστικά η λογοτεχνική παραγωγή των δυο παράλληλων μνημονικών κοινοτήτων, των πολιτικών προσφύγων και των επιζησάντων στην Ελλάδα. Το ερώτημα που τίθεται και για τις δυο είναι το ίδιο. Πότε η ελληνική πεζογραφία φτάνει στο σημείο να αναπαραστήσει τον Εμφύλιο ως ένα διττό τραύμα, αναγνωρίζοντας το τραύμα του Άλλου;