[...] Η Κασσιανή δια των τροπαρίων της και των ύμνων της ανυψώνει την κατακερματισμένην και κουρασμένην ψυχήν του ανθρώπου προς αιθέρια πνευματικά ύψη προς τον Θεόν, όπου ευρίσκει ανάπαυσιν και σωτηρίαν. Μέσα εις τον χώρον των εκκλησιαστικών υμνωδών και ποιητών εκείνη που διαλάμπει ως φωταυγής αστήρ είναι η μεγάλη ποιήτρια του Βυζαντίου, η Κασσιανή, η οσία Κασσιανή. Είναι η ποιήτρια που η θρησκευτική της συνείδησις διασταυρώνεται με αλγεινάς και αγωνιώδεις καταστάσεις που ξεκινούν από τον εσωτερικόν εαυτόν κάθε ανθρώπου που επιτακτικά και απεγνωσμένα δαρμένος από το ηθικό πρόβλημα ζητεί τον Θεόν, την απολύτρωσιν από κάθε ηθικήν κατολίσθησιν και ανομίαν. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)