Το βιβλίο αυτό παρακολουθεί την εμφάνιση, εξέλιξη και εφαρμογή των προταγμάτων του ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος που προκάλεσε τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα της μεταβενιζελικής εποχής. Οι μέτοχοι του ρεύματος επιζήτησαν, και σε μεγάλο βαθμό επέφεραν, μια δυναμική αναπροσαρμογή της ελληνικής δημόσιας ζωής: αναπτυξιακή παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, εκβιομηχάνιση, αύξηση του εθνικού εισοδήματος, ορθολογική οικονομική διαχείριση, διεύρυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω της ισότητας ευκαιριών και ενίσχυσης της κοινωνικής κινητικότητας, θεσμική μεταρρύθμιση, υπέρβαση των αλλεπάλληλων διχασμών, μία νέα νομιμοποίηση του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Η μεταπολεμική οικονομική ανάπτυξη, η εδραίωση μιας σύγχρονης δημοκρατίας, η πλήρης συμμετοχή στο κίνημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτέλεσαν ουσιώδεις επιτυχίες της συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης, στοχοθεσίας και μεθοδολογίας. Ήταν μία περίπλοκη διαδικασία: μία πορεία μέσα από τις συμπληγάδες του ελληνικού 20ού αιώνα. Το βιβλίο εξετάζει τις μετεξελίξεις του συγκεκριμένου ρεύματος, τις εκδοχές και διασπάσεις του, τους τρόπους με τους οποίους μετουσιώθηκε σε πολιτική πράξη (αλλά και τις αποτυχίες του), την επιρροή της συγκυρίας, τον ρόλο των ηγετών (Π. Κανελλόπουλου, Γ. Θεοτοκά, Κ. Τσάτσου, Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλή κ.ά.), αλλά και τη σημασία της συγκρότησης ευρύτερων επιτελείων στη σύλληψη και την εφαρμογή της πολιτικής. Τέλος, ανιχνεύονται οι τρόποι με τους οποίους η πολιτική αυτή μεθοδολογία συνομίλησε με τις διεθνώς κυρίαρχες φιλελεύθερες τάσεις της εποχής μεταξύ της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929 και της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης του 1979-81 - δηλαδή η διαδικασία προσαρμογής της Ελλάδας στις ευρύτερες ροπές του δυτικού κόσμου.