Όταν ο Κεμάλ Γιαλτσίν αντίκρισε την δασκάλα του την Μελινέ την Αρμένισσα, καθηλώθηκε: «Θεέ μου! Τι ομορφιά!...Ένα φωτεινό πρόσωπο... Δύο αστραφτερά μάτια σαν τον ήλιο... η φωνή της σαν την άνοιξη, το βλέμμα της σαν μια ανθοδέσμη...» Μπορεί ο αγνός έρωτας να αποτελέσει το κίνητρο της γραφής ενός σπουδαίου και συναρπαστικού βιβλίου; Μπορεί ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο στη Γερμανία, για τους δασκάλους της τουρκικής γλώσσας να αποτελέσει το έναυσμα ενός συγκλονιστικού οδοιπορικού στην Ανατολία και συνάμα ενός σπαρακτικού αφηγήματος για τα παθήματα και τον αφανισμό του αρμενικού λαού; Αμάσεια, Τάσοβα, Ερμπάα... Συναντήσεις, αφηγήσεις, ιστορίες... «Ξέρεις με τι μοιάζει ένα μέρος που κάηκε;... Έχεις δει ποτέ σου φωτιά στο δάσος; Πώς καίγονται τα πράσινα πεύκα και οι θάμνοι; Πώς σκάει το χώμα; Πώς τρελαίνονται τα κουκουνάρια και σκάζουν; ... Έχεις δει ποτέ σου ένα δέντρο κι ένα σπίτι ή ακόμη το χώμα να κλαίει; Όπως ένα τεράστιο δέντρο που έχει χτυπηθεί από κεραυνό; Είναι ακόμη ζωντανό, αλλά τα φύλλα και τα κλαδιά δεν φαίνονται ευτυχισμένα που ζουν». Μπορεί, τέλος, η έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου, να δυναμώσει την «ελπίδα ότι Τούρκοι, Αρμένιοι, Κούρδοι, Σύροι, Χριστιανοί και όλοι οι άλλοι λαοί θα γνωρίσουν και θα καταλάβουν ο ένας τον άλλο, ότι οι δεσμοί φιλίας ανάμεσά τους θα ξαναζωντανέψουν, ότι η έννοια της Ειρήνης θα αναπτυχθεί μέσα στην τουρκική κοινωνία και ότι οι επαίσχυντες πράξεις και τα μεγάλα βάσανα του παρελθόντος δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν ούτε να ξανασυμβούν;» Η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή. Για την ώρα ας σταθούμε στο γεγονός ότι παρ' όλο που το βιβλίο του Κεμάλ Γιαλτσίν, Για σένα η καρδιά μου χτυπά στην πατρίδα του την Τουρκία, είχε την τύχη να ριχτεί στην πυρά, αυτό δεν εμπόδισε το ίδιο βιβλίο να κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες του κόσμου και να αγαπηθεί από χιλιάδες αναγνώστες.