[...] Όπως σε κάθε έργο του Ουίλιαμς, βρίσκονται και στο "Γλυκό πουλί της νιότης" πολλά συμβολικά στοιχεία. Περισσότερα, μάλιστα, παρά ποτέ. Ο ήρωας του έργου δεν στηρίζει τις φιλοδοξίες του παρά σε δώρα που τα χρωστάει μόνο στην Τύχη: την ομορφιά και τη γοητεία του. Γι' αυτό και τ' όνομά του, "Τσανς", που θα πει Τύχη. Αλλά και οι γιοι και τα γεννήματα της Τύχης, από την Τύχη αφανίζονται. Και τον Τσανς θα τον συντρίψουν τυχαία περιστατικά, που είναι πολύ αδύναμος για να τα ξεπεράσει. Αυτή του η αδυναμία κι αυτή η τυχαιότητα θα τον χωρίσουν για πάντα από τη "Χέβενλι", την "Ουρανία" αγαπημένη, τον αγνό, τίμιο Ουρανό, που ποθεί (όπως όλοι μας) ν' αποχτήσει, μα που τον μολύνει ο ίδιος όταν τον αγγίζει. Και μολύνοντάς τον, καταστρέφεται κι αυτός μαζί του... Πίσω από τον ώμο των δυο νέων, υψώνεται - σύμβολο της Επιτυχίας, της Αποτυχίας και της Μοίρας - η Αλεξάντρα ντελ Λάγκο. Είναι, θα έλεγες, όχι μόνο το θύμα, αλλά και η προσωποποίηση του Χρόνου. Που σέρνει μαζί του τον θρίαμβο και την ήττα, τη δύναμη και τη ματαιότητα, και που, φθείροντας τους άλλους, φθείρει αδιάκοπα τον ίδιο τον εαυτό του... Έτσι, το "Γλυκό πουλί της νιότης", πέρ' από την "υπόθεση" του, πέρ' από τη βιαιότητά του, πέρα από τα επικαιρικά και τοπικά στοιχεία του, παίρνει τελικά τη μορφή σύγχρονης Αλληγορίας γύρω στον Χρόνο - τον Χρόνο με τα μύρια προσωπεία του, τα γελαστά και ματωμένα, τον Χρόνο, τον ανελέητο εχθρό, που υπάρχει μέσα στον καθένα μας και κατατρώγει όλων μας τα σπλάχνα... Μάριος Πλωρίτης