Ακριβώς από αυτή την έντονη ανησυχία και αγωνία, για το αύριο του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας και Έρευνας και ιδιαίτερα εκείνου του φορέα που κατεξοχήν τις υπηρετεί, από τα Μεσαιωνικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας, του Πανεπιστημιακού Θεσμού, η ανάγκη γραφής αυτού του βιβλίου. Ενός θεσμού κατ' εξοχήν δημόσιου χώρου, μιας ιδιότυπης κοινότητας δυο κοινωνικών κατηγοριών ενηλίκων διανοουμένων ποιητών -των καθηγητών και των φοιτητών- παραγωγής, αναπαραγωγής και πιστοποίησης της γνώσης, ο οποίος κάτω από την πίεση μιας νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής εμπειρικής αντίληψης-ιδεολογίας, επιχειρείται να μετατραπεί σε μια ακόμη υπηρεσία εμπορίου, σύμφωνα με τα κελεύσματα από το 1994 στη σύνοδο του Μαρακές, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Αυτόν τον ιδιότυπο λοιπόν θεσμό με την ιδιαίτερη ιδεολογικό-πολιτική βαρύτητα καθώς και τα κινήματα που γεννά, ιδίως η φοιτητική συνιστώσα του, κατά την ιστορική του πορεία, την προοδευτική ή συντηρητική του κατεύθυνση, στην ειρηνική πραγματικότητα επιχειρεί να προσεγγίσει π γραφή που ακολουθεί. Επιχειρεί δηλαδή να ψαύσει μέσα από την παρακολούθηση του χθες χρόνου του Ειρηνικού Πανεπιστήμιου, τις σταθερές που συνέχουν αυτό τον Θεσμό, τις συνέχειες και ασυνέχειες της παρουσίας του και κυρίως τον αυξημένο ιδεολογικό -πολιτικό-πολιτισμικό Ρόλο και Λόγο που παράγει πολλές φορές και με καταδυτικές συνέπειες στον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Στην εισαγωγή του βιβλίου μας -"Πανεπιστήμιο: Ιδεολογικός ρόλος και λόγος. Από τον Μεσαίωνα στη νεωτερικότητα" (Παπαζήσης 2000)- είχαμε δεσμευτεί άλλωστε στη συγγραφή ενός δεύτερου μέρους, εστιασμένου, στη μελέτη του Πανεπιστημιακού θεσμού και κυρίως του Φοιτητικού του Κινήματος, στον νεοελληνικό χώρο. Αυτή την δέσμευση υπηρετεί η γραφή του παρόντος, που η συγκυρία το θέλησε, σε πρώτη μορφή να έχει επιχειρηθεί μέσα από τις σελίδες ενός μηνιαίου ένθετου της Εφημερίδας "Αυγή", με τίτλο "Παιδεία και Κοινωνία", άρα και η μορφή της να υπόκειται στους όρους και περιορισμούς μιας τέτοιου είδους έκδοσης.