Ο Καίμπριτζ την τελευταία νύχτα της ζωής του εξιστορεί το χρονικό της δουλείας του. Μιλά για την πολιτισμένη Αγγλία, τη θρησκεία και την υποκρισία μιας ολόκληρης εποχής. Και όταν εκείνος σωπαίνει ακούγεται ο μονόλογος της κόρης του λευκού αφέντη που γνωρίζει πόσο ακριβό είναι το τίμημα της απάθειας και της καρτερικότητας σε μια κοινωνία μαθημένη να συνθλίβει φυσικά και αβίαστα τα θύματά της.