Το ζήτημα που εξετάζεται στο βιβλίο, είναι η αποπροσωποποίηση των παιδιών μεταναστών και η μη αναγνώριση τους ως ατόμων με ξεχωριστές υποκειμενικότητες και βιογραφίες. Δεδομένου όμως του γεγονότος ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν περιγράφονται ως κοινωνίες απλής ύπαρξης (social) αλλά ως κοινωνίες συνύπαρξης (societal), τα άτομα με μεταναστευτική εμπειρία δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως άτομα που φέρουν ένα ήδη διαμορφωμένο, παγιωμένο και στατικό "πολιτισμό" και να σχεδιάζονται για την εκπαίδευση τους "διαπολιτισμικά" προγράμματα "φολκλορικού τύπου", χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ατομικές τους ανάγκες μάθησης. Η διαμόρφωση της υποκειμενικότητας των ατόμων άλλωστε αποτελεί μια συνεχώς μεταβαλλόμενη και αναδιαμορφούμενη διαδικασία, η οποία επηρεάζεται από τις εκάστοτε διαμεσολαβήσεις των πλαισίων στα οποία τοποθετείται και κινείται το άτομο. Συνεπώς, επιχειρείται η αναζήτηση και ο εντοπισμός των υποκειμενικών νοηματοδοτήσεων όσον αφορά στην καταγωγή, στον εθνικό προσδιορισμό, στην προσωπικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό των παιδιών αυτών. Η διερεύνηση των συνιστωσών που διαμορφώνουν τις υποκειμενικότητες παιδιών με μεταναστευτική εμπειρία διενεργείται σε δύο χώρες υποδοχής μεταναστών, την Ελλάδα και την Κύπρο. Επιπρόσθετα, υπάρχει σύγκριση των αποτελεσμάτων στις δύο χώρες.