Η τρέχουσα επιστημονική αντίληψη θεωρεί ότι οι λέξεις αποτελούν τα μέσα με τα οποία η γλωσσική κοινότητα δεν ονομάζει απλώς αλλά συλλαμβάνει και ταξινομεί φαινόμενα και όντα του εξωτερικού κόσμου, βάζοντας με τον τρόπο αυτόν σειρά και τάξη στο άμορφο χάος που τον χαρακτηρίζει. Η δυνατότητα αυτή της ταξινόμησης φαινομένων και της δήλωσης πολύπλοκων σχέσεων καταδεικνύει ότι η λέξη δεν είναι στοιχείο στατικό αλλά λειτουργικό που προσλαμβάνει, κατά περίπτωση, διαφορετικές σημασίες και εντάσσεται σε ποικίλα πεδία και υποσυστήματα, δημιουργώντας διαφόρων ειδών και βαθμών σχέσεις στο πλαίσιο του γλωσσικού συστήματος. Όμως το λεξιλόγιο, παρά τη σπουδαιότητα που του αποδίδει η εφαρμοσμένη γλωσσολογία, δεν αξιοποιείται στις μέρες μας επαρκώς ούτε διδάσκεται αποτελεσματικά στο σημερινό σχολείο, πράγμα που έχει τις ρίζες του στις γλωσσικές αντιλήψεις και τη διδακτική πρακτική του παρελθόντος. Με την παρούσα εργασία τους οι συγγραφείς παραθέτουν, με συστηματικό τρόπο, ένα πλήρες ιστορικό της διδασκαλίας του λεξιλογίου στην ελληνική εκπαίδευση, έτσι ώστε να φαίνονται καθαρά οι αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν σταδιακά, η νοοτροπία που επικράτησε, τα κενά, οι παραλείψεις, οι όποιες πρόοδοι σημειώθηκαν στον τομέα αυτόν μέχρι σήμερα, καθώς και η μεθοδολογία που εφαρμόστηκε κατά καιρούς και προτείνουν μια σύγχρονη διδακτική παρέμβαση η οποία, λαμβάνοντας υπόψη τη σχολική πραγματικότητα καθώς επίσης και τα σύγχρονα για το λεξιλόγιο επιστημονικά πορίσματα, είναι δυνατόν να συμβάλει σε ευχερέστερη και επαρκέστερη κατάκτηση της γλώσσας από τους μαθητές.