"Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω" "Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα". Έτσι χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν την τέχνη της Φρίντα Κάλο. Ο χαρακτηρισμός ωστόσο θα μπορούσε να αναφέρεται στην ίδια τη ζωγράφο με τα φανταχτερά, πολύχρωμα μεξικάνικα φορέματά της πάνω από ένα σώμα σακατεμένο, γεμάτο πόνο, αλλά και άγρια λαχτάρα για τη ζωή. Άλλοι την χαρακτήρισαν "Αγία της γυναικείας τέχνης". Άλλοι γνωρίζουν κυρίως τη θυελλώδη ερωτική της ζωή, το πάθος της για τον έρωτα της ζωής της, τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγο Ριβέρα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά και τους πολλούς εραστές της, άντρες και γυναίκες, ανάμεσα στους οποίους και ο εξόριστος τότε στο Μεξικό Λέον Τρότσκι. Κυρίως όμως, η Φρίντα Κάλο είναι μια από τις σπουδαιότερες ζωγράφους του 20ού αιώνα, η πρώτη ίσως, που τόλμησε να παραβιάσει τους ανδρικούς κανόνες που όριζαν ως τότε την τέχνη και μία από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που κατάφερε να ζήσει με τόση ελευθερία και ένταση ξεπερνώντας τον πόνο και την ασθένεια και αποκαλύπτοντας απόλυτα τον εαυτό της μέσα από το έργο της. "Ούτε ο Ντεραίν, ούτε εσύ, ούτε εγώ, κανένας μας δε μπορεί να φτιάξει ένα κεφάλι όπως το φτιάχνει η Φρίντα." (Πάμπλο Πικάσο) "Η τέχνη της σίγουρα δεν είναι η τέλεια μέθοδος να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του και, ασχέτως εξωτερικής εμφάνισης να τον κάνει ωραιότερο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Ένα πλησίασμα στον εαυτό μας, σε αυτό που μπορεί να γίνει, στο "όχι ακόμα" - τίποτα δε θεωρείται τελειωτικό, όλο κάτι προστίθεται - μια αναζήτηση της φόρμας η οποία, όταν βρεθεί, ανταποκρίνεται στην αισθητική του Γιέιτς: "όλα μεταμορφώνονται, αλλάζουν τελείως. Προκύπτει μια φρικτή ομορφιά." (Κάρλος Φουέντες, Εικονογραφημένο ημερολόγιο, 1995)