Στην κουβέντα τους υπήρχαν και στιγμές σιωπής, ένα ανάλαφρο πέπλο εύθραυστης σιωπής, ένα λεπτό στρώμα σιωπής που έμοιαζαν να τη ζουν δίχως να δυσφορούν, ανάλαφρα, με κάποια ευχαρίστηση θα 'λεγες. Τα φλιτζάνια του καφέ ήταν αδειανά, τα ποτήρια του νερού μισογεμάτα· γύρω τους κανείς. Είχαν μπει σε τούτη την πορώδη πυκνότητα της σιωπής, ανέμελα, δίχως σκοπιμότητα, καθώς μπαίνεις στη δροσιά του ίσκιου των δέντρων σ' ένα δρόμο με ήλιο. Δεν ήταν παρά ένα πολύ μικρό σύννεφο σιωπής, απρόσμενο, που δεν σήμαινε τίποτα.