Κοίτα τώρα να σφαλίσεις στο παρήγορο σκοτάδι ό,τι τα μάτια σου καθρέφτισαν μέρα τη μέρα σταλιά σταλιά τη λάμψη αφρισμένες θάλασσες και βαθύσκια δάση σώματα που αστράφτανε αλειμμένα με το μέλι του ήλιου Βγαλμένη απ' το πέλαγος ξαπλωμένη στο βράχο με τα δόντια να τροχίζει το παγωμένο χαμόγελο σου 'δειχνε αληθινά πως ομοιώθηκες τον κόσμο την ωραία κι υπαρκτή οφθαλμαπάτη