Ολοκληρώνεται η έκτη δεκαετία, από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, και οι τελευταίοι της γενιάς του '40 δεν καταθέτουν τις πένες τους με τις οποίες συγγράφουν τα απομνημονεύματα τους. Προσφέρουν τα στοιχεία τους στον ιστορικό του μέλλοντος, και τις απόψεις τους για πρόσωπα και γεγονότα που έζησαν ή άκουσαν, και ρίχνουν φως σε καταχωνιασμένα μυστικά. Ο Γιώργης Μαντάς είναι από τους παθιασμένους λάτρεις της ιστορικής αλήθειας. Ιδιαίτερα για όσα έζησε στις περιοχές της ιδιαίτερης πατρίδας του, τα Βούρβουρα. Ξεκινά τη γραφή του από το βάθος του 20ου αιώνα και την ακουμπά μέχρι το σήμερα, "ζωγραφίζοντας" μια εντυπωσιακή τοιχογραφία με εργαλεία τη βιογραφία, τις αναμνήσεις και την ποίηση, δένοντας ένα ρεαλιστικό κείμενο, που τραγουδά όμως το Πιστεύω του, πάνω απ' όλα. Μέσα από τα πεζά και τα ποιήματα του, ο Γιώργης Μαντάς δοξάζει συντρόφους και συναγωνιστές, από το ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ και Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, παρακολουθώντας με πόνο αλλά και θαυμασμό την πορεία τους στα μαρτύρια και το θάνατο. Κι είναι "μικρά αφηγήματα" όσα γράφει για το όμορφο χωριό του, τους οικείους και συγγενείς του. Στο βιβλίο τέλος, διασώζονται και οι σημερινοί αγώνες των συνταξιούχων, οι οποίοι παραμένουν αθεράπευτα νέοι και μαχητές, όπως τότε στο βουνό, στην εξορία, στις φυλακές, στην παρανομία... Είναι οι Αλύγιστοι που προσβλέπουν σ' ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα και την Ανθρωπότητα. "Η Ασπασία και δύο ακόμα παλικάρια βγήκαν από το καλύβι, έριξαν μια ματιά γύρω τους, ρούφηξαν αχόρταγα τον πρωϊνό παγωμένο αέρα και αυτοκτόνησαν, με πρώτη την Ασπασία. Στην συνέχεια ο πατέρας του Νίκου Σωτηρόπουλου, που ήταν ένας απ’ αυτούς που έπεσαν μαζί με την Ασπασία, πήρε τη νύχτα τους τρεις νεκρούς ήρωες και τους έθαψε στο κοιμητήρι. Όμως οι φασίστες τυμβωρύχοι τους ξέθαψαν και τους άφησαν στα χιόνια, "να τους φάνε τα σκυλιά"". (απόσπασμα από το βιβλίο)