Τα ανώνυμα λαϊκά-αστικά τραγούδια και οι ελληνικοί χοροί αποτελούν εθνική μας κληρονομιά, η οποία διεσώθη μέχρι την εποχή μας μέσα από λαϊκούς δημιουργούς και εκτελεστές. Η μουσική αυτή παράδοση είναι η μαρτυρία ενός ζωντανού νεοελληνικού πολιτισμού, που συνεχίζει να συγκινεί και να μεταδίδεται σε κάθε νέα γενιά μουσικών, που την ανακαλύπτει ξανά, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Είναι γνωστό πως λαός χωρίς γραπτή γλώσσα και γνώση της ιστορίας του χάνει τα χαρακτηριστικά του και λησμονιέται στο πέρασμα του χρόνου. Η στροφή της νέας γενιάς στη μελέτη της παραδοσιακής μουσικής επιβάλλει την άμεση καταγραφή τού τόσο πλούσιου και ποικιλόμορφου μουσικού υλικού, τη θεωρητική συστηματοποίηση και τη μετάδοση της μουσικής αυτής τέχνης στις επόμενες γενιές. Η μουσική πολυγλωσσία που υφίστανται οι μαθητές κατά τη διδασκαλία, ελλείψει κατάλληλου θεωρητικού εγχειριδίου, οδήγησε στη σκέψη δημιουργίας ενός Αριθμητικού συστήματος που να γεφυρώνει τις δύο μεγαλύτερες παραδόσεις της τροπικής μουσικής: των εκκλησιαστικών Ήχων και των ανατολικών Μακάμ.