Είναι δυνατόν ένας Άγιος να εφαρμόζει, έστω και εν αγνοία του, τη διοικητική θεωρία, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό το έργο στη δομή την οποία υπηρετεί; Μπορεί, επίσης, η διακονία του, όταν αυτή διέπεται από τους κανονισμούς της διοικητικής θεωρίας, να αποβεί χρήσιμη στην προσφορά του στον πλησίον; Ειδικότερα, αν γνωρίζει να παίρνει αποφάσεις και να προγραμματίζει σωστά, να οργανώνει, να χρησιμοποιεί την υποκίνηση, να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις συγκρούσεις, να ξέρει να στελεχώνει καλά τη μονάδα του, να ξέρει να χρησιμοποιεί τη διαδικασία του ελέγχου, να έχει καλή επικοινωνία με τους υφισταμένους και γενικότερα με τον πλησίον και να αξιοποιεί σωστά τις πληροφορίες που λαμβάνει, να θέτει σωστούς, ρεαλιστικούς και επιτεύξιμους στόχους, να συμπεριφέρεται ως ηγέτης, όλα αυτά θα τον βοηθήσουν όχι μόνο στη διοικητική του λειτουργία, αλλά και στη βελτίωση της όποιας κοσμικής ή εκκλησιαστικής δομής υπηρετεί; Στο πλαίσιο αυτό, πολλές φορές μας έχει απασχολήσει η εφαρμογή του Κυριακού λόγου "ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος" (Μαρκ. 9,35) στη διοικητική πρακτική, σ' αυτόν τον πολύ σημαντικό τομέα που διεκπεραιώνει τη λειτουργία όλων των δομών του κοινωνικού ιστού. Πολλά είναι τα εκκλησιαστικά διοικητικά στελέχη που αποτελούν φωτεινά παραδείγματα μέσα στη διαχρονία του εκκλησιαστικού βίου. Εμείς επιλέξαμε τον Άγιο Νεκτάριο, ως σωστό και αντιπροσωπευτικό διοικητικό εκκλησιαστικό στέλεχος, το οποίο μπορεί να εκφράσει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την ανατροπή της καθεστηκυίας λογικής που θέλει τους ισχυρότερους να κατακυριεύουν των ασθενέστερων. Όπως είναι γνωστό, ο μεγάλος αυτός Άγιος των καιρών μας έλαβε υψηλά αξιώματα και άσκησε πολλαπλή διοίκηση, χωρίς ωστόσο τα αξιώματα και οι ηγετικοί ρόλοι να εμποδίσουν τη συνεχή αύξηση και ανάβαση του σε ύψη μετανοίας, ταπεινώσεως και αγιασμού. Στο βιβλίο αυτό επιχειρούμε να προσεγγίσομε, μέσα από περιστατικά που σχετίζονται με τον Άγιο, τον τρόπο που αυτός ασκούσε διοίκηση, κυρίως ως Διευθυντής της Ριζαρείου και ως ιδρυτής και Γέροντας του μοναστηριού του στην Αίγινα. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)