Η "Κοινωνία των Πολιτών" αναδεικνύεται σήμερα σε σημαντική και υπολογίσιμη παράμετρο της πολιτικής ζωής και στην Ελλάδα, ακολουθώντας με αρκετή καθυστέρηση τα τεκταινόμενα σε Ευρώπη και Αμερική. Όμως, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο ή ότι δεν παρουσιάζει μεγάλες αποκλίσεις από τα ισχύοντα διεθνώς. Είναι επιτακτική η ανάγκη να μελετηθεί περισσότερο και εις βάθος, ειδικά καθώς θα επεκτείνεται η δράση της και θα εμπλέκεται πλέον και στην παραγωγή -ή και την εφαρμογή- πολιτικών και την άσκηση διοίκησης. Ο "Καλλικράτης" είναι ένα από τα πρώτα νομοθετήματα που "αναγνωρίζει" την "Κοινωνία των Πολιτών" ως "συνομιλητή" και συμμέτοχο στη διοίκηση. Ως εκ τούτου, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον νομικό επιστήμονα η μελέτη των συγκεκριμένων προβλέψεων που αφορούν στη σύνδεση αυτών των δύο σφαιρών κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Ο νόμος εισάγει συγκεκριμένους θεσμούς που αφορούν στην "Κοινωνία των Πολιτών": την Επιτροπή Διαβούλευσης, το Συμβούλιο Μεταναστών και τον Συμπαραστάτη του Δημότη και του Πολίτη. Παράλληλα, επεκτείνει την αιρετότητα, ενθαρρύνει την ηλεκτρονική διαβούλευση και ενισχύει τη διαφάνεια, που είναι παράγοντες εξαιρετικά υποστηρικτικοί της λειτουργίας της. Υπό το επιστημονικό "βλέμμα" της Νομικής Κοινωνιολογίας, εξετάζεται η δομή των νέων αυτών θεσμών και ο τρόπος λειτουργίας τους μέσα στο ελληνικό αυτοδιοικητικό περιβάλλον καθώς και η επίδραση που είναι δυνατόν να έχουν στην εξέλιξη της "Κοινωνίας των Πολιτών" στη χώρα μας.