Ο θάνατος των ανθρώπων, προδιαγεγραμμένη η μοίρα, η λήξη της έπαρσης. Νιώθουμε παντοδύναμοι, κινούμε γη και ουρανό, μα φεύγουμε. Μελαγχολική η σκέψη τι θα αφήσουμε πίσω και τι θα βρούμε στη συνέχεια. Άπληστη η φύση μας, τα θέλουμε όλα, για πάντα, και χάνουμε το τώρα. Το μέλλον αποτελεί για όλους μας, το καταφύγιο, για όλα όσα δεν προκάνουμε. Πρόκειται κατά κάποιον τρόπο για την αστείρευτη χρονική μονάδα μας. Στο μέλλον θα τα κάνουμε όλα, θα γίνουμε καλύτεροι, όλα θα διορθωθούν στο αύριο. Με ρωτά ο Δημήτρης και η Χαρά αν θα περνάμε το ίδιο καλά εκεί στον ουρανό. Και γω χαμογελάω, τέλεια θα 'ναι! Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα ίδια μου έλεγαν κάθε φορά που πιτσιρίκι κοιτούσα τους γονείς μου κι έτρεχα να τους αγκαλιάσω. Η απώλεια των ανθρώπων...