Από το δέος και τον φόβο που προκαλεί το θείο, η Ελληνική θρησκεία εμφανίζεται σαν μία ευρύτατη, συμβολική και σύνθετη δημιουργία η οποία επέτρεπε ελευθερία στην εκδήλωση της σκέψεως και στο συναίσθημα σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης και της συνεκτικής λατρείας. Ο μύθος είχε σημαντικό ρόλο και συμμετοχή σε αυτό το σύνολο, όπως και οι τελετουργικές πρακτικές και οι μορφές με τις οποίες απεικόνιζαν το θείο. Μύθος, τελετουργία και εικαστική αναπαράσταση, ήσαν οι τρεις τρόποι οι οποίοι με τον λόγο, την δράση και την εικόνα, δήλωναν και επέτρεπαν να εκδηλωθεί η θρησκευτική δοξασία και η εμπειρία των Ελλήνων.