Τα παιδιά είχαν καρφώσει τα μάτια τους πάνω στην ξένη. Περιεργάζονταν το παντελόνι ή το πουκάμισο με τις άφθονες τσέπες και φυσικά το μπαστούνι που, μετά την τελευταία ανάβαση, μου ήταν απαραίτητο. Έγραψα μια διαδρομή στους τοίχους, τους στέρεα πλεγμένους, στην αμμουδιά, τη θάλασσα στα παράθυρα και επέστρεψα πάλι στα παιδικά πρόσωπα όπου έσφυζαν χυμοί και σε εκείνο της δασκάλας όπου καταστάλαζε ένα μίγμα μοναχικότητας, βεβαιότητας και προοπτικής. Τότε, εκεί, στο μικρό νησί του Ινδικού Ωκεανού, αντίκρισα πάλι το μέλλον.