Μια μαρτυρία για τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης... Η ιστορία ξεκινά το 1899 και συνεχίζεται με την πικρή προσφυγιά του 1914 των Κουμπαγιωτών... "'Κούτε, 'κούτε χωριανοί! Σκοτώθηκε ο Δημητρός Στρίγκλος!" "Δεσποινιώ, σκοτώθηκε ο Δημητρός στο χωράφι...!" Η χήρα μάνα μου, ήπρεπε να έχει κάποιον να διαφεντεύει την περιουσία της, τον παρά της, τ' αμπέλια... Το Δαμιανό που πήρε, γύστερις γένηκε άντρας μου. 'Γώ τότες ήμουνα δώδεκα και κείνος εικοσιένα... Πήε στο Αϊβαλή της Ανατολικής Θράκης να μαζέψει παράδες για τον γάμο μας και 'γώ να μεγαλώσω λίγο. Σαν ήρτε γένηκε ο γάμος μας. Απέ κει ξεκινούν ούλα. Με τους Τούρκους γραμματικούς στο χωριό μας ήμασταν αγαπημένοι. Ο Σοΐνης μας φρόντιζε και μας συμβούλευε πολλές βολές. Μα ήρταν Βουλγάροι, κακοί Τούρκοι, διωγμός... Αρχηνίζει η περιπλάνησή μας το 1914 στον Περαία, στη Στυλίδα, στο κάστρο της Λαμίας, στο Μώλο, στον Βόλο. Στην παλιννόστηση του 1920 επιστρέφουμε στα τόπια μας στο Κούμπαο. Τελικά με την ανταλλαή το 1922 αποχαιρετάμε οριστικά το πολυαγαπημένο μας χωριό, τον Άγιο μας Παντελεήμονα, τα αμπέλια μας, τις κερασιές μας, τα αφράτα χωματοβούνια μας, τη μπερεκετζίδικη θάλασσα του Μαρμαρά για πάντα. Δε θα ξαναδγιώ απ' τα παναθύρια την ακρογιαλιά μας...