...Λοιπόν... ας πούμε ότι μπαίνω. Θα τα χάσουνε όλοι, ο χορός θα σταματήσει, θα μείνουν άναυδοι, ξεροί. Ναι, αλλά γι' αυτό ακριβώς θα ξεχωρίσω εγώ. ...Λοιπόν, φυσικά, θα μου προσφέρουν μια θέση πλάι στους πιο εκλεκτούς καλεσμένους τους, στους άμισθους κλητήρες, ας πούμε, ή στους συγγενείς, σ' έναν απόστρατο λοχαγό της επιμελητείας, με κόκκινη μύτη - κάτι σαν κι εκείνους που περιγράφει ο Γκόγκολ. Ε, βέβαια, μου συστήνουν τη νύφη, τη συγχαίρω, δίνω θάρρος στους καλεσμένους, τους παρακαλώ να μη λαμβάνουν υπ' όψιν την παρουσία μου, να συνεχίσουν το χορό τους, τη διασκέδασή τους. Λέω αστεία, γελάω -με μια λέξη- είμαι γοητευτικός, είμαι η προσωποποίηση της καλοσύνης. Πάντα είμαι γοητευτικός και αξιαγάπητος όταν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου... Χμ! Είμαι όμως... είμαι λίγο... δηλαδή, όχι μεθυσμένος, πάντως καταλαβαίνεις... λίγο...