Το υλικό αυτών των "άγραφων παραμυθιών" φαίνεται να αντλείται από κάποια διάσταση που επιτρέπει και περιλαμβάνει όλες τις εκδοχές του κόσμου. Και με το γαλάζιο, το μελανό, το τοξικό μοβ, το πυκνό μπλε των μυστικών, το εκκωφαντικό κίτρινο, το ζωντανό πράσινο, το εξασθενημένο δηλητήριο του κόκκινου, συντίθεται σε 52 αυτοτελή "επεισόδια": ζωγραφιές με ακατέργαστες ορυκτές σημασίες και έντεχνα τιτιβίσματα, πολυεπίπεδες στην "ανάγνωση". Ζωγραφιές που αποκαλύπτουν ότι ο Ποιητής και από την άλλη όψη του, την όψη του Ζωγράφου, είναι ο ίδιος, για να χρησιμοποιήσουμε κάπως παραφθαρμένη τη ρήση του Ελύτη... Οι "λεζάντες" σ' αυτά τα άγραφα παραμύθια, καθώς και οι τίτλοι τους, δίνουν μια εκδοχή (θραύσματα μιας εκδοχής από τις πολλές) του θεατή, μια άποψη του για την ιστορία. Μπορούμε όμως να κάνουμε και χωρίς τίτλους και χωρίς λεζάντες: εφόσον ο καθένας μπορεί να φανταστεί για το γραμμένο παραμύθι τις δικές του εικόνες, μπορεί να προτείνει και για το άγραφο τη δική του πλοκή... Πόλυ Χατζημανωλάκη