Άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι ο Βασίλης και η Ναταλία. Οι τρόποι τους συγκρατημένοι και τίμιοι. Το θέλω και το μπορώ, δύο έννοιες δύσκολες για τον Βασίλη. Το μυαλό και το κορμί του βασανίζει ένας καημός αγιάτρευτος. Μέσα του υπάρχει δύναμη κι ευαισθησία που καταλήγουν στο καταλάγιασμα του τίποτα. (Ζωο)Λάγνος. Μεγάλο το πάθος του, που καταντάει να είναι το θεμέλιο της ζωής του. Το κορμί και το μυαλό του κυριολεκτικά βουλιάζουν μέσα στο πάθος και αισθάνεται πανευτυχής. Σπάνιο ερωτικό αίσθημα για τον Βασίλη. Είναι κάποιες ώρες της ζωής του που αξίζουν και που συνάδουν απόλυτα με τη δυστυχία της οικογένειάς του, την οποία λατρεύει. Προσπαθεί για το καλύτερο, αλλά ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται να έρθει. Η θέλησή του για το καλύτερο, συνήθως σβήνει αμέσως κι απομένει μ' ένα κορμί σταυρωμένο και φυλακισμένο στην πυρά του πάθους του. Όταν το πάθος του ηρεμεί, ζητά στήριγμα στην οικογένειά του, που δεν γνωρίζει πολλά. Ακουμπάει, ξεχνιέται για λίγο και πάλι απ' την αρχή. Τα δάκρυά του, πολλές φορές υγραίνουν τα μάγουλά του και της ευαισθησίας του γεύεται την πίκρα που δεν μπορεί να διατηρήσει για μεγάλο διάστημα. Όταν το καμπανάκι του πάθος του ξαναχτυπήσει, τα αισθήματά του νεκρώνουν στο μυαλό και στην ψυχή του, όπου γίνονται στρόβιλος δυνατός. Και πάλι καταλαγιάζει και νιώθει δυνατός κι όλα δίπλα του φωτεινά και καθαρά. Νιώθει αγαλίαση. Ως πότε όμως;