Finis Graeciae ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε ο Χρήστος Γιανναράς το 1986, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν στην χώρα μας μεσουρανούσε η made in Greece εκδοχή του σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής. Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία. Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων. Και πορευτήκαμε κι εμπορευτήκαμε δια της χρόνιας μεταφυσικής αυταπάτης ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Αθάνατη μεγαλουργεί στα Χρηματιστήρια, διακρίνεται στις "Ολυμπιάδες" κι επαιτεί στις Αγορές. Κι όλα αυτά στο όνομα του "πατριωτισμού"! Ενός τζαμπατζίδικου πατριωτισμού που -ακόμη και τώρα- γίνεται κομπασμός και ρητορεία. Σήμερα, που όχι απλώς ψηλαφούμε την αλήθεια εκείνης της διατύπωσης αλλά βυθιζόμαστε στην ανομολόγητη επαλήθευσή της, επιλέγουμε και πάλι την προσπέρασή της. Finis Graeciae. Όχι γιατί μας τέλειωσαν τα δίφραγκα αλλά επειδή αρνηθήκαμε τον εαυτό μας. Γίναμε ουραγοί της νεωτερικότητας, παριστάνοντας τον εταίρο μιας συμμορίας. Επειδή το μόνο που έχουμε να υπερασπίσουμε είναι η επάνοδός μας στις Αγορές. Τίποτε άλλο.