Από την πρώτη στιγμή που άκουσα στίχους του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, ένιωσα στην παλλόμενη φωνή του τον χορευτικό εκείνο ρυθμό που διακρίνει την ποιητική πνοή από τα πεζολογήματα. Ποίηση βαθιά μυστικιστική, συμπαντικά ερωτική, απολλωνίως διονυσιάζουσα, και προσωκρατικώς ρευστή. "Η εποχή των Κυθήρων" λειτουργεί μάλλον ως λιμπρέτο για ένα (άγραφο ακόμα) ορατόριο, δοξαστικό τής Ουρανίας Αφροδίτης, που ο ποιητής την παρουσιάζει ως νεορομαντική μορφή που παραπέμπει ευθέως κι ευκρινώς στην "Φεγγαροντυμένη" του Σολωμού και στη φασματική Μαργαρίτα του Γκαίτε. Στίχοι καταιγιστικώς μαιναδικοί, όπως αυτοί που εκστομίζει η Ποθητή ξυπνούν άλλους ρυθμούς που ελάνθαναν έως τώρα στην πανανθρώπινη κυτταρική μνήμη: Ανελέητο όργωμα κορμιών, / Μόρια παλλόμενα σε συντονισμό, / Αλληλομαστίγωμα πνοών και αναπνοών. / Χείλη που καίγονται σε ένωση /Καρδιές άναρχα άρρυθμες / Σε τούτη την αιώνια άνοιξη. Η θυελλώδης ορμή ενός καινοφανούς "Sturm und Drang" έρχεται να ανανεώσει την μινυρίζουσα αυτό-ψυχαναλυτική κι αδιεξόδως επαναλαμβανομένη - εν πολλοίς - νεοελληνική ποιητικολογία. Υποκλίνομαι ευθαρσώς στον Ποιητή. Κωνσταντίνος Μπούρας Κριτικός λογοτεχνίας