Το Χρονικό του Πολυτεχνείου διηγείται τα γεγονότα όπως τα είδαν και τα έζησαν γνωστοί λογοτέχνες και δημοσιογράφοι της εποχής, ανάμεσά τους κι εγώ που τα κατέγραψα. Οι "Παπαρούνες του Νοέμβρη" είναι μία μουσική δουλειά με 11 τραγούδια. Πήρε το όνομά της, από τον τίτλο του ομώνυμου τραγουδιού και συμβολίζει το αίμα των αθώων που χύθηκε πάνω στην άσφαλτο στις 17 και 18 Νοεμβρίου, του 1973. Τρία από τα τραγούδια αυτού του έργου γράφτηκαν μέσα σ' εκείνο το Σαββατοκύριακο, γιατί πράγματι είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια είναι τα μαργαριτάρια της ψυχής αφού κι αυτά πάνω στις πληγές βγαίνουν. Ωστόσο, τα τραγούδια του Πολυτεχνείου, δεν είναι τραγούδια πολιτικά, με την στενή έννοια του όρου, είναι γνήσια τραγούδια της καρδιάς, αφού ένα απ' αυτά, ανοίγει τα "Μουσικά Ταξίδια - Στην Γειτονιά μας", ένα Πρόγραμμα με μπαλάντες και λαϊκά, από την "Κομπανία των Δύο" (επειδή από έναν 15μελή θίασο, λόγω Κρίσης ή μάλλον Εθνικής Αφασίας, είχαμε μείνει μόνον οι εξής δύο: "Έλλη και Νικόλας"). Αλλά να μπούμε στο θέμα και να δούμε τί έγινε "εκείνη την βραδιά την μαύρη" στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβρη του 73! Τότε που ο ενθουσιασμός της Νιότης μας, ήταν ένα άγριο άλογο, που κάλπαζε ασυγκράτητο. Εκείνες τις τρομερές νύχτες, έβλεπα συχνά ένα όνειρο. Ήμουν λέει, μαζί με άλλους σε μία ολόχρυση πεδιάδα και τρέχαμε πάνω στα άλογα. Κι ύστερα ξαφνικά χανόταν το χρώμα, το τοπίο γινόταν ένα στεγνό οροπέδιο. Σταματούσα ασθμαίνοντας και κοιτούσα με αγωνία πίσω μου. Δεν υπήρχε κανείς, όλοι είχαν εξαφανιστεί!...