"Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω στο Ισραήλ χωρίς να γράψω αυτό το βιβλίο. Δεν πιστεύω ότι τα Βιβλία μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά όταν ο κόσμος αρχίσει να αλλάζει, αναζητά διαφορετικά Βιβλία". (Shlomo Sand) Η εθνική μυθολογία καθόρισε ότι οι Εβραίοι -διωγμένοι, εξορισμένοι ή φυγάδες πρόσφυγες - οδηγήθηκαν σε μια μακρά και θλιβερή εξορία, που τους έκανε να περιφέρονται σε στεριές και θάλασσες στα πέρατα της γης, ωσότου η έλευση του σιωνισμού τούς ώθησε να γυρίσουν και να επιστρέψουν μαζικά στην ορφανεμένη πατρίδα τους. Αυτή η πατρίδα δεν ανήκε ποτέ στους Άραβες κατακτητές, εξού και η αξίωση ενός λαού χωρίς γη σε μια γη χωρίς λαό. Αυτή η εθνική δήλωση, που απλοποιήθηκε σ' ένα χρήσιμο και δημοφιλές σλόγκαν για το σιωνιστικό κίνημα, ήταν εξολοκλήρου προϊόν μιας φαντασιακής ιστορίας που καλλιεργήθηκε γύρω από την ιδέα της εξορίας. Κυριαρχούμενο από την ιδιαίτερη αντίληψη του σιωνισμού περί εθνικότητας, το Κράτος του Ισραήλ εξακολουθεί να αρνείται, εξήντα χρόνια μετά την ίδρυσή του, να θεωρήσει τον εαυτό του ως μια δημοκρατία που υπηρετεί τους πολίτες της. Το ένα τέταρτο των πολιτών δεν κατατάσσονται ως Εβραίοι, και οι νόμοι του κράτους υπαινίσσονται ότι το Ισραήλ δεν είναι το κράτος τους ούτε τους ανήκει.