Το βιβλίο αποτελεί ολοκληρωμένη μελέτη του λαϊκού παραμυθιού ως λογοτεχνικού είδους. Πραγματεύεται το νεοελληνικό λαϊκό παραμύθι ως προφορικό ανώνυμο λαϊκό δημιούργημα που εκφράζει μια συλλογικότητα και ως καταγραμμένο από κάποιον καταγραφέα που προσπαθεί να διασώσει χωρίς παρεμβάσεις αυτή τη συλλογικότητα. Τεκμηριώνονται: η ιστορική του προέλευση, οι ποιητολογικές συμβάσεις και η αισθητική του ως διακριτού λογοτεχνήματος. Διερευνώνται τα ζητήματα προφορικότητας, λογοτεχνικότητας, κειμενικότητας και διακειμενικότητας του λαϊκού παραμυθιού, η σχέση του με την ελληνική παιδική λογοτεχνία, η συνάντηση λογοτεχνίας και παιδαγωγικής σε αυτό, οι σύγχρονες θέσεις της διδακτικής αξιοποίησης του, πώς κατέληξε να γίνει κατεξοχήν παιδικό ακρόαμα και παιδικό ανάγνωσμα. Γίνεται πραγμάτευση επιμέρους θεμάτων που αφορούν στη λογοτεχνική σύνθεση του λαϊκού παραμυθιού. Καταγράφονται είκοσι παραμύθια στο γλωσσικό ιδίωμα της Χαλδίας του Πόντου, αποδίδονται στην κοινή νεοελληνική και προτάσσεται σε αυτά κείμενο που περιέχει φιλολογικά σχόλια και ειδική ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία, για τον ειδικό μελετητή και ερευνητή που θα ήθελε να ασχοληθεί με το νεοελληνικό λαϊκό παραμύθι.