Θα με ξεχάσεις, ναι άγνωστοι θα ταξιδέψουμε στο τέλος θα μας ξεμάθουν τα χέρια μας. Εσύ θα αφήσεις πίσω σου εμένα κι εγώ θα σπρώξω το εμείς στο πάντα. Είναι που φυσάει δυνατά και στέκεσαι στο παράθυρο , δεν μιλάς, δεν ακούς, μόνο κοιτάζεις τα δέντρα και εγώ κοιτάζω εσένα που κοιτάζεις, και τη πλάτη σου. Το τζάμι διαλύεται δεν ξεχωρίζω πια το μέσα απ' το έξω. Και να φυσάει, να μη κινδυνεύω πια απ τη σιωπή σου θέλω. θα με ξεχάσεις, ναι θα φύγεις το λευκό θα μας σκεπάσει ο αέρας θα πάψει. δεν είναι το σκοτάδι που με τρομάζει το χυμένο ανάμεσά μας το σκοτωμένο σκοτεινό θα μένει. Είναι που δεν μπορώ απόψε να κλείσω το παράθυρο.