Έρχεται μια μέρα που παύει να σου αφήνει το χέρι της, τα δάχτυλά της. Στη μοτοσικλέτα, καθώς οδηγείς, δεν σφίγγεται πάνω σου όπως άλλοτε. Το γέλιο της και το χαμόγελό της δεν προορίζονται πια μόνο για σένα. Θέλεις να καταλάβεις, πρέπει να περιμένεις. Αλλά δεν μπορείς, τη ρωτάς πάρα πολλά, κι εκείνη θα προτιμούσε να μη σου απαντήσει. Σου απαντάει ωστόσο. Μα ναι, σ' αγαπάει. Μόνο που νιώθει την ανάγκη για μια διαφορετική ζωή - χωρίς εσένα. Σε διαβεβαιώνει. Δεν θα βγεις ποτέ εντελώς από τη ζωή της, αφού υπάρχουν τα παιδιά. Το κουβεντιάζεις με τους φίλους σου, σου λένε ότι κι αυτοί πέρασαν παρόμοια προβλήματα, άλλοι τα λύσανε, άλλοι όχι. Δοκιμάζεις την οργή, την υπομονή, την αδιαφορία. Δίχως αποτέλεσμα. Περνάς νύχτες ξάγρυπνος, ψάχνεις διέξοδο από απίθανους δρόμους και τελικά αποφασίζεις να γράψεις. Να γράψεις για ν' ανασάνεις. Να γράψεις για όλους εκείνους και για όλες εκείνες που μόνο ο πραγματικός σπαραγμός ενός οριστικού χωρισμού μπορεί να τους κάνει επιτέλους να ωριμάσουν.