Το βέλος συνέχιζε απρόσκοπτα την πορεία του, αλλά ο Στόουν ήξερε, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, ότι κατευθύνεται προς το λαιμό του. Μπορούσε σχεδόν να δει την τροχιά του και ήταν σίγουρος για αυτό. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μαγεία του χωρίς τον λίθο, αλλά ήξερε ότι αρκούσε να μετακινήσει το λαιμό του λιγα εκατοστά και θα μπορούσε να γλιτώσει. Τίναξε το κεφάλι του ψηλά με όλη του τη δύναμη, τράφηξε πίσω τους ώμους του, ενώ ταυτόχρονα οι ραχαίοι του μυώνες αγωνίζονταν να σηκώσουν τον κορμό του στα απαιτούμενα εκατοστά. Ένιωσε τον αέρα από το βέλος να του χαιδεύει τον λαιμό, καθώς προσέκρουε στο έδαφος και γλιστρούσε ακίνδυνα μακριά. Ο τοξότης γούρλωσε τα μάτια του παγωμένος. Το χαμόγελο ικανοποίησης είχε πετρώσει. Τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι έκαναν να οπλίσουν ξανά και να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους, όμως ο Στόουν είχε ήδη εκτιναχθεί προς τον μαγικό λίθο. Ήταν μια νέα κούρσα, όμως αυτή τη φορά οι φονιάδες δεν είχαν το πλεονέκτημα. Ίσως θα ήταν πιο συνετό να παραδοθούν αλλά δεν είχαν έρθει για να παραδοθούν. Είχαν έρθει για να σκοτώσουν...