Αγιογραφία, παραδοσιακή ζωγραφική, δαπεδοστρώσεις µε διακοσμητικά πετρώµατα. Μεγάλοι τοµείς εκδηλώσεως της ευαισθησίας του ανθρώπου στη διαμόρφωση του χώρου κατοικίας του, του χώρου λατρείας ή του δηµόσιου χώρου, χώρου δηλαδή ευχάριστου, υποβλητικού ή αυστηρού, ανάλογα. Στο πέρασµα των χρόνων, οι εκφάνσεις της διακοσµητικής τέχνης έχουν, για τον ελληνικό χώρο, κοινά χαρακτηριστικά. Είναι η αρµονία και η ευγένεια, ενίοτε όµως, µε την επίδραση ξένων τεχνοτροπιών, αναζητείται το εντυπωσιακό και μεγαλειώδες (επίδραση της τέχνης µπαρόκ, µετά τα µέσα του 18ου αιώνα). Φυσιοκρατικός διάκοσµος µε νατουραλιστική απόδοση µορφών της φύσης παρατηρείται σε όλες τις εποχές της ελληνικής τέχνης. από την αρχαία µέχρι τη σύγχρονη εποχή, µε κάποιο διάλειµµα στη βυζαντινή εποχή. Ειδικά η παραδοσιακή ζωγραφική, η ζωγραφική των αρχοντικών του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα, αποτελεί ύµνο στη φύση. Στη ζωγραφική των αρχοντικών είναι έκδηλη η κληρονοµιά της βυζαντινής ζωγραφικής, ιδιαίτερα στις µεγάλες τοπιογραφίες φρίζας.