[...] Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά από κάθε έξαρση αντιπαλότητας, αποκτούν για τους Ευρωπαίους εταίρους μας όλο και περισσότερο τα στοιχεία μιας ανεξήγητης ψυχολογικής εμπλοκής. Η απειλή γίνεται «μανία καταδιώξεως», η αμφισβήτηση κυριαρχίας ταυτίζεται με έναν «ασήμαντο βράχο στο πέλαγος», και μια σειρά πραγματικών γεγονότων που χρονολογούνται από το 1974, παραπέμπονται σε κάποια ψυχοπαθολογία που χάνεται μέσα στην ιστορία. Η ταύτιση των δύο αντιπάλων με τις γραφικότητες της υπανάπτυξής τους τούς απομακρύνει από τον κόσμο των προβλημάτων που απασχολούν τις δυτικές κοινωνίες και τους τοποθετεί στον βαλκανικό ή τον μεσανατολικό εξωτισμό στον οποίο ενδημούν η βαρβαρότητα και η βία. Η ακαδημαϊκή όμως αυτή εξίσωση πλήττει κυρίως την Ελλάδα γιατί, στο πεδίο των πραγματικών προτιμήσεων, η Τουρκία υπερτερεί ως χώρα που συγκεντρώνει μεγαλύτερα δυτικά ενδιαφέροντα και υπόσχεται περισσότερες απολαβές. Ωστόσο, ακόμα και αν είναι το λιγότερο ανεπτυγμένο μέλος της ΕΕ, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια χώρα της οποίας όλοι οι δείκτες ανάπτυξης απέχουν πολύ περισσότερο από τους ανατολικοευρωπαϊκούς και μεσανατολικούς από ό,τι από τους δυτικούς δείκτες. Ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία δεν υπάρχει χάσμα υποκειμενικών προϊδεασμών, αλλά χάσμα επιπέδου ζωής, κατανομής εισοδήματος, δικαιωμάτων του πολίτη και χρήσης της κρατικής βίας. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)