Το ευρωπαϊκό φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1960 άσκησε έντονη κριτική στις κυρίαρχες, αστικές, κοινωνικές επιστήμες, οι οποίες επικρίθηκαν ως άσχετες προς τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων αλλά και ως μέσο καταπίεσής τους. Εκείνη την εποχή στο Βερολίνο οι συζητήσεις για την επιστήμη της ψυχολογίας κινούνταν γύρω από το ερώτημα: μπορεί ο κλάδος να μεταρρυθμιστεί πραγματικά; Για μερικούς κάθε μορφή θεσμικής κοινωνικής επιστήμης είναι υποχρεωτικά καταπιεστική, ενώ άλλοι παρέμειναν πιο αισιόδοξοι. Στους δεύτερους ανήκε μια ομάδα γύρω από τον Klaus Holzkamp στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, η οποία άσκησε συστηματική κριτική στην ψυχολογία αποσκοπώντας στον εντοπισμό και τη διόρθωση των θεωρητικών και μεθοδολογικών προβλημάτων και κατ’ επέκταση στη διαμόρφωση των θεμελίων για μια γνήσια κριτική ψυχολογία. Το βιβλίο "Ψυχολογία, κοινωνία και υποκειμενικότητα" αφηγείται την ιστορία αυτής της πορείας, παρουσιάζει την κριτική και την αναδόμηση της ψυχολογίας από την ομάδα και συζητά τις συνέπειες για την ψυχολογική σκέψη και πρακτική. Απευθύνεται σε όσους επιδιώκουν να κάνουν την ψυχολογία πιο σχετική με τη ζωή μας.