Η ιστορία των αρχαίων ελληνικών μαθηματικών μπορεί να γραφεί από διαφορετικές απόψεις. Η Ι.Γ. Μπασμακόβα στο έργο αυτό επικεντρώνεται στην ιστορία των βασικών εννοιών, μαθηματικών προβλημάτων, μεθόδων και θεωριών, τις σχέσεις μεταξύ τους και την εξέλιξή τους στο χρόνο. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, μελετά το πρόβλημα της γένεσης των μαθηματικών στην αρχαία Ελλάδα, και τα βασικά επιτεύγματα της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής σκέψης, όπως την Πυθαγόρεια θεωρία αριθμών και των λόγων τους μέχρι την ανακάλυψη της ασυμμετρίας, την αρχαία "άλγεβρα", τη θεωρία των αναλογιών και την μέθοδο της εξάντλησης του Ευδόξου, αλλά και σχετικές φιλοσοφικές αντιλήψεις για την έννοια του απείρου (απορίες του Ζήνωνα). Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, εξετάζει το έργο των κορυφαίων μαθηματικών της Ελληνιστικής περιόδου: του Ευκλείδη, του Αρχιμήδη, του Απολλώνιου και του Διόφαντου. Ο αναγνώστης εισάγεται σε μια νέα προσέγγιση των μαθηματικών του Διόφαντου που επικεντρώνεται στις μεθόδους εύρεσης ρητών λύσεων εξισώσεων απροσδιόριστης μορφής δευτέρου, τρίτου και ανωτέρου βαθμού.