Το βιβλίο αποτελεί συνεισφορά στη διερεύνηση της πολύπλευρης συνύπαρξης του Καβάφη με τον κόσμο του θεάτρου. Αφετηρία του η διαπίστωση ότι ο αλεξανδρινός ποιητής παρουσιάζει μια συστηματική χρήση της μεταφοράς του "κοσμο-θεάτρου" στο έργο του, του θεάτρου νοουμένου ως παράσταση. Η μεταφορά αυτή, υποστηρίζει η συγγραφέας, συντροφεύει τον ποιητή από τις πρώτες δοκιμές του με τα δραματικά κείμενα (π.χ. Άμλετ), που χρησιμοποιεί ως προπλάσματα του έργου του ("Ο Βασιλεύς Κλαύδιος"), ως τις ώριμες δραματοποιήσεις της δημόσιας σφαίρας των ελληνιστικών ("Αλεξανδρινοί Βασιλείς"), των ρωμαϊκών και των νεότερων χρόνων ("Στο θέατρο"), ως παράστασης. Υπό την προοπτική αυτή, εξετάζονται στο βιβλίο ποιήματα που θεματογραφούν τη θεατρική δραστηριότητα, όπως τα: "Η Αρχαία Τραγωδία", "Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ.)", "Τιγρανόκερτα" κ.ά., όσο και ποιήματα που διερευνούν τη "θεατρικότητα" της δημόσιας ζωής ("Μανουήλ Κομνηνός", "Ο Βασιλεύς Δημήτριος" κ.ά.). Το βιβλίο προτείνει, με τον τρόπο αυτό, ένα ευρηματικό εργαλείο για μια αναθεώρηση της κυρίαρχης εντύπωσης ότι ο αλεξανδρινός είναι "ποιητής ιστορικός". Ο Καβάφης, διατείνεται η συγγραφέας, είναι ένας βαθιά "θεατρικός" ποιητής.