Αν με ρωτήσετε γιατί αποφάσισα να γράψω στίχους, θα δώσω απάντηση. Γιατί ήθελα να αισθανθώ ελεύθερος πνευματικά άνθρωπος, απαγκιστρωμένος από τα χαρακτηριστικά του επαγγελματικού κατεστημένου. Όχι πως υποστηρίζω ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι ελεύθερος σαν οντότητα και υπηρέτης της πένας. Αντίθετα, γεύεται το προνόμιο της ελευθερίας στο γράψιμό του, αλλά έχει περιορισμένες αντοχές όταν η πολιτεία σέβεται σαν κοινωνική επιταγή της ελευθεροτυπίας και δεν πειθαναγκάζει τον λειτουργό να υπηρετεί την σκοπιμότητα κάποιας διακήρυξης πολιτικών ιδεών και μέσων, που οι αναρριχητές των θώκων θέλουν να επιβάλλουν σαν αλήθεια κατ' επίφαση (...) (...) Κάποτε με ρώτησαν ποιο από τις 70.000 περίπου σχόλια και άρθρα μου ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω ικανοποίηση και περηφάνια. Και απάντησα: "Δυο μόνο στίχοι που δεν έγραψα, αλλά τους απήγγειλα στο αντικείμενο του ερεθίσματός μου!" (Μιχάλης Καραγιάννης)