Στο πλάι των περίπλοκων οικονομικών δεικτών και των δυσνόητων τεχνοκρατικών λόγων, η λεγόμενη κρίση αναπτύσσεται ως μια βίαιη εφαρμογή νέων σχέσεων και νέων νοημάτων. Η στρατιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου και των φαινομένων του συνιστά, σήμερα, μία από τις σημαίνουσες εικόνες αυτής της εφαρμογής. Και διεκδικεί επειγόντως την εξοικείωσή μας με το ζοφερό της θέαμα· την εξοικείωσή μας με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μας εκπαιδεύει, λοιπόν, να ζούμε με τις εκκλήσεις της και να βαδίζουμε δίπλα στις υλικές τις μορφές. Και κάπως έτσι, μετατρέπει τους καθημερινούς μας χώρους σε αστυνομικά εργαστήρια. Δεν το κάνει, εν τούτοις, όπως-όπως. Απεναντίας, τους πλάθει μεθοδικά και νηφάλια μέσα από θεωρίες, πειράματα και δοκιμές. Έτσι, οι δρόμοι της Αθήνας δεν πεζοδρομούνται και δεν φωτίζονται απλώς. Χαράσσονται, παράλληλα, σε χάρτες επιχειρήσεων και μεταμφιέζονται σε πεδία ασκήσεων. Και τούτο απαιτεί, σήμερα, μια νέα κουλτούρα και μια νέα αντίληψη για τον δημόσιο χώρο. Ο κυρίαρχος λόγος για την κρίση δεν πλασάρεται, λοιπόν, μόνο με τη μορφή των γνωστών εκκλήσεων για ανάπτυξη και προσαρμογή, αλλά κουβαλάει μαζί του μια σαφή ανάγνωση των κοινωνικών ανταγωνισμών και μία γκάμα συγκεκριμένων προτάσεων για τη διαχείριση των πόλεων. Των πόλεων σε καιρούς κρίσης. Της κρίσης ως βίαιου ανασχεδιασμού των πόλεων.