Πολιτική και Κουλτούρα, μέσα από ένα τεράστιο πλέγμα μεταμορφώσεων, όπως οι χίλιες μεταμορφώσεις του ομηρικού Πρωτέα, αλληλοεπηρεάζονται και επιδρούν εφεξής η μία στην άλλη σε μεγάλο βαθμό. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, αλλάζουν θέσεις και ανταλλάσσουν ρόλους, λειτουργίες και τροπικότητες, διαμορφώνοντας νέα ερευνητικά και ακαδημαϊκά πεδία αναστοχασμού και αναζήτησης. Αυτός ο "κοινός τόπος", ωστόσο, ανιχνεύεται μέσα στον Ευρωπαϊκό Ρομαντισμό και κληροδοτήθηκε ως πολιτισμικό παράδειγμα στο βασικό στοχαστικό και αισθητικό όχημα της νεωτερικότητας: τον Συμβολισμό. Έκτοτε, σε κάθε μεγάλη αναδίπλωση του Μοντερνισμού, όπως, για παράδειγμα, ο μεταπολεμικός Υπαρξισμός και το Παράλογο, λογοτεχνία, αισθητική, κουλτούρα και πολιτική συγκροτούν συγκοινωνούντα δοχεία, που τροφοδοτούν τη σκέψη και την πρακτική με μία κοσμοθεωρητική προοπτική. Ειδικά στη μετανεωτερικότητα, η Πολιτική έχει ταυτιστεί με τον Πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι στον χώρο της μαρξιστικής αισθητικής, της πλέον ανθηρής προβληματικής για τη σχέση Λογοτεχνίας, Κουλτούρας και Πολιτικής, η εν λόγω συγκατοίκηση από τη δεκαετία του 1970 και εφεξής οριοθετήθηκε από τη νέα ακαδημαϊκή πειθαρχία των Πολιτισμικών Σπουδών. Το ζητούμενο δεν είναι στο εξής μόνο η πολιτισμική διάσταση του Πολιτικού, αλλά και η χρήση της Λογοτεχνίας, της Αισθητικής και της Κουλτούρας εν γένει ως μιας ολιστικής μεταγλώσσας των Κοινωνικών Επιστημών.