"Εσύ είσαι, λοιπόν!" μου λέει ο Τζέιμς συγκινημένος και μ'αγκαλιάζει χωρίς ίχνος δυστροπίας στην έκφραση του. Τα καλωσορίσματα, η συγκίνηση, τα αγκαλιάσματα επαναλαμβάνονται και με άλλους Άριστους: τον Χέρμαν, τον Τόμας, τον Φίοντορ Μιχαήλοβιτς, τον Ονορέ, τον Μαρσέλ τον Φραντς, τον Άντον, τον Αύγουστο, τον Λέοντα, την Έμιλι, και όλοι ανεξαιρέτως σχολιάζουν ενθουσιαστικά το προσφάτως εκδοθέν έργο μου ''Κουταμάρες και μία εξυπνάδα" Ι και ΙΙ (εκδ. Γαβριηλίδης). Καμαρώνω, κι εδώ τελειώνουν όλα: οι άνδρες της ιδιωτικής ασφαλείας με ανακαλύπτουν, με οδηγούν ευγενικά σε μια μισοσκότεινη γωνία της αίθουσας, διασχίζουμε μακρόστενους διαδρόμους...