Η μελέτη της Άννας Αφεντουλίδου, "Ο "Ξένος" του Αλμπέρ Καμύ: μια καταβύθιση στον κόσμο του αυτισμού", ως αποτέλεσμα της συνάντησης και της διασταύρωσης της αναγνωστικής εμπειρίας ενός έργου και της γνωστικής εφαρμογής των συμπτωμάτων του Συνδρόμου του Άσπεργκερ, αποδεικνύει για πολλοστή φορά πώς τα σημαντικά έργα στην Ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας δείχνουν ότι επιβιώνουν και συνομιλούν με τις εποχές και τα σχολεία τους, επειδή ακριβώς είναι ταυτόχρονα ανοιχτά και διαθέσιμα σε πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Αλλιώς, σιωπούν και χάνονται. Αν υπάρχουν κάποια καίρια σημεία στον "Ξένο" του Καμύ που έκαναν την Αφεντουλίδου να συνδυάσει τις παρατηρήσεις της από τη γνώση του αυτιστικού συνδρόμου του Άσπεργκερ με την προσωπικότητα του Μερσώ, αναμφίβολα αυτά βρίσκονται στη συμπεριφορά του, στον τρόπο που αντιδρά, στον τρόπο που βιώνει την ξενότητα, στο ότι νιώθει σπρωγμένος στο περιθώριο, όντας ένας παρίας ως προς τον νόμο και την καθεστηκυία τάξη. Αλλά όχι λιγότερο οι παρατηρήσεις της σχετίζονται και με την ίδια την ομιλία του, έτσι όπως τη διέπλασε ο συγγραφέας, επιλέγοντας να κάνει τον εσωστρεφή Μερσώ να εξομολογείται με τον τρόπο της συνειδησιακής ροής και, ιδίως, να σκέπτεται μ' ένα επίπεδο ύφος. Γιατί επίπεδο ύφος; Γιατί έχουμε εδώ ένα ύφος που μοιάζει να μεταγράφει ή να κινηματογραφεί σχεδόν ουδέτερα, όπως πολλές ταινίες-δοκίμια της γαλλικής nouvelle vague του '60, τη διαδικασία μετάβασης του εγώ προς τη συναίσθηση της ξενότητας; (Αλέξης Ζήρας, από τον Πρόλογο)